Twintig Amsterdamse prenten

Een heel apart project van de vereniging is de uitgave van de reeks 'Prenten van Amsterdam'. Van weinig steden in Europa zijn in de 17de en 18de eeuw zoveel prenten, meestal kopergravures, gemaakt als van Amsterdam. De trots van de burgerij op hun weergaloze stad spreekt uit werken zoals het Grachtenboek van Caspar Philips en de Atlas van Fouquet. 

In de periode van verval, tussen de Franse tijd en de opleving na de opening van het Noordzeekanaal, verflauwde die grafische productie, maar in het laatste kwart van de 19de eeuw waren er weer kunstenaars die hun motieven vonden in de oude stad, Breitner en Willem Witsen zijn onder hen de meest bekende, maar niet de enigen geweest. De praktische functies van de grafiek, de reproduceerbare, visuele documentatie, werd in die tijd overgenomen door de fotografie. Wie nu de toeristenstromen gadeslaat, krijgt soms de indruk dat het plaatjesschieten de plaats heeft ingenomen van zelf kijken. Onder de lawines van fotoboeken over Amsterdam liggen echter ook uitgaven die aantonen dat het kunstenaarsoog zich zowel van een camera kan bedienen als van een tekenstift. De camera wordt dan als artistiek uitdrukkingsmiddel een aanvulling, maar geen vervanging van de vanouds bekende grafische technieken, die een grotere vrijheid bieden ten aanzien van de door ieder waarneembare realiteit; de prenten zijn echter beperkter in hun oplage.

Het boekje "Twintig Amsterdamse Prenten" is uitgegeven ter gelegenheid van het 25-jarige bestaan van de vereniging. Een inleiding van Nicolaas Wijnberg bevat een uiteenzetting over de verschillende grafische technieken, hun geschiedenis en hun toepassing. Ook voor de niet-vakman wordt daarin het verschil duidelijk tussen ets, litho, houtsnede, zeefdruk en zo meer.

54 PAGI8NA'S

ALLE ILLUSTRATIES IN KLEUR