Bloei der decadence

Wie zich weer eens echt klein wil voelen - en wie wil dat niet, af en toe? - neme 'Bloei der decadence' als leesspiegel, want deze prachtuitgave reflecteert zo'n ware grootheid, zowel van de geest van de auteur als van de door hem belichte figuren, dat men - al lezend - een steeds toenemend besef van eigen ellendige nietswaardigheid krijgt. De bloei die Johan Polak als geen ander tot straling en streling weet om te toveren, in zijn erudiete literair-historische beschouwingen betreffende de klassieke tijd tot en met het begin van onze eeuw, heeft dank zij dit boek alleen maar méér glans gekregen. Dat er ook 'verval' is geweest, toen en nu, zou je bijna vergeten bij al die hartverwarmende bewondering voor de verheven bloei. Persoonlijk zie ik deze bundeling van lezingen uit ongeveer één Polak-decennium (met indrukwekkend persoons- en zaaknamenregister) dan ook als een bewijs van het feit dat er - ondanks alle 20ste-eeuwse neergang - nog steeds iets groots-levends in Nederland bloeit, alle cultuurpessimisme ten spijt. Aan de orde komen o.a. Baudelaire, Oscar Wilde, Piet Paaltjens, Mallarmé, Petronius en Couperus.